Opera Garnier

odette.

-masz ładne usta, ale nie gryź ich tak strasznie-zupełnie, jakby ona nie gryzła swoich. podrapała się pomalowanym na niebiesko paznokciem w ramię i zrobiło jej się zimno. zapomniała szalika.

adrien

-to chyba nie grozi samozjedzeniem się. -przynajmniej taką miał nadzieję. i zauważył, że ona nie ma szalika, bo taki był spostrzegawczy... -nie masz szalika! chcesz mój szalik?albo herbatę?

odette.

-zależy, jaka to herbata i jaki szalik-rzekła filozoficznie, a tak naprawdę to miała ochotę na cytrusy i absynt, o tym już mówiłam, zamachała nogą, prawą i prawie spadł jej but.

adrien

-miły szalik i zwykła herbata. mam jeszcze zieloną. albo już nie mam. -bo niestety nie miał absyntu, ale herbatę mógł zrobić z cytryną. miał jeszcze butelkę wódki schowaną za łóżkiem.

odette.

-chcesz mnie zaciągnąć do łózka?-uniosła brew, a on był taki miły, taki miły, że aż się uśmiechnęła, nie wiedząc, czy to widział, przecież było ciemno i chyba zaczynało padać-pada?

adrien

-nie. chcę cię uratować przed grypą. -wzruszył ramionami, chociaż ona pewnie nie widziała. w każdym razie on nie widział, że się uśmiechnęła. -pada.

odette.

-to ja pójdę do domu. a na herbatę przyjdę do ciebie jutro. napiszesz mi adres w smsie, kupię ciasteczka w cukierni na rogu, są bardzo dobre, a potem poczytamy sobie wiersze, jesteś miły, adrien-rzekła, dała mu swój numer i odeszła w dal, potykając się po drodze o krawężnik.

allie.

marzła pod operą i nie wiem sama po co tam była.