La Scala

othello.

-myślisz?-chciał spytać, gdzie należy wkładać jej monety, ale uznał, że to zbyt wulgarne, wiec tylko uśmiechnął się, całkiem lekko i zbył swój chory pomysł milczeniem.-znasz dużo piosenek? ale zaraaaz, cóż to za szafa grająca, która nie chce grać!?

sybille

-nie, jednak nie chcę być szafą grającą... -było dużo przeszkód. chociażby problem wrzucania monet, bo mogłaby je połykać, ale to pewnie niezdrowe. -znam. całe mnóstwo.

othello.

-zaśpiewajmy coś! francuskiego.-nie lubił innych piosenek. no, może rosyjskie.-nie mam talentu. to źle?

sybille

-ja już dziś śpiewałam.-bawiła się całkiem miłą klubową popielniczką i mogłaby ukraść ją do swojej kolekcji, ale barman chyba coś przeczuwał, bo patrzyła na nią nieprzychylnie. zrezygnowała więc. -poza tym porzuciłam karierę szafy grającej. ale teraz twoja kolej. mogę ci wystukać rytm zapalniczką o blat.

othello.

-nie umiem. mogę ci coś wyrecytować-mógł jej cytować dostojewskiego. idiotę znał chyba na wyrywki. tak mu sie wydawało przynajmniej-hm. wiięc? i nie ukradnij mi tej zapalniczki, mała. to od dziadka.
miał takich 6.

othello.

tak, a potem zniknął, a ja zasnełam, sori, jeszcze na siebie wpadną!

sybille

-od tego który ma niegrającą szafę grającą? możesz recytować, chociaż wolałabym żebyś śpiewał. -oddała mu zapalniczkę, bo wcale nie była kleptomanką. skoro nie umiał śpiewać, to chyba jednak wcale nie wolała, żeby śpiewał...

sybille

a ona rozpłynęła się w kieliszku i tyle ją widzieli.