Cimetiere

Fabrice

zaciągnął ją tu, za obie rączki, a lubił to miejsce, chociaż nik o tym nie wiedział. no ale nie ważne-wiesz kto tu chodzi?-uniósł brew.

Trish.

- Ty? - powiedziała trzymając się ramienia Fabysia, bo bała się cmentarzy od kiedy zatrzasnęła się w krypcie ze swoją ciotką. Zmarłą.

Fabrice

-nie, tu chodzą wróbelki-trzymaj ją za rączkę żeby się nie bała-a tak wogóle to fabris-nawet nie musiał jej już podować rączki.hoh

Trish.

- Trisz. - przedstawiła się z ładnym aczkolwiek lekko nerwowym uśmiechem. Heloł! Obcy człowiek zaprowadził ją na cmentarz! Chyba ma prawo się bać. - Wróbelki są fajne - powiedziała po chwili refleksji.

Fabrice

-nie są-zaprzeczył jej.-kiedyś w dzieciństwie zaatakował mnie taki jeden, wiesz?-oprowadzał ją po tych mrocznych grobach. bójcie się dzieci.

Trish.

Złapała mocniej raczkę Fabrysia, bo wydawało jej się, że widzi ducha Arisa całego zakrwawionego.
- Ale nic Ci nie zrobił - spojrzała na niego z nadzieją w oczach.

Fabrice

-chyba nie-pomacał się po nosie, żeby sprawdzić czy jest w jednym kawałku-dlaczego spałaś w bibliotece?-uśmiechnął się kącikiem ust.

Trish.

/sori ze tak dlugo, robilam sniadanie

- Bo to jest jedyne miejsce gdzie mogę się skupić na hm śnie. - powiedziała marszcząc nosek i patrząc na jego pieprzyk na policzku. Ładny

Fabrice

-nie masz domu?-zaniepokoił się, a był bardzo opiekuńczy. uśmiechnął się do niej szerzej.

Trish.

- nie. W domu brat gra. Na gitarze elektrycznej. Przygotowuje sie do koncertu - wytłumaczyła się z lekkim uśmiechem

Fabrice

-szkoda-powiedział sam do siebie bo chętnie by kogoś przyjął-czyli twój brat jest artysta, tak?

Trish.

- Niestety. - powiedziała smutno - W domu dzięki niemu nie można już normalnie funkcjonować - westchnęła ściskając nadal rączkę Fabrysia.

Fabrice

-więc musisz mieć swoje mieszkanie-powiedział wesoło i aż podskoczył niewiadomo czemu-może zamkniemy twojego brata gdzieś tu?-pokazał palcem na dużą, starą kryptę w między czasie obejmując trisz żeby sie jej nie bała przypadkiem.

Trish.

- ak! Tylko przed jej zamknięciem upewnij się, że mnie tam nie ma, dobrze? - spojrzała na niego wzrokiem kota ze szreka wtulając się we Fabrysia. Był milutki i cieplutki.