Pont de Grenelle

Lexie

To tutaj została ustawiona miniatura Statui Wolności. Nieprzerwanie od 1885r. spogląda na zachód, w stronę Nowego Jorku, gdzie stoi oryginał.
Wygodne ławeczki. W sam raz, żeby posiedzieć i wypić absynt ze srebnej piersiówki.

Aurelie

siedziała na ławce i spoglądała na swoje czarne buciki/

Rafael

Usiadł obok Aurel, bo myślał, że to ta miła pani co karmi gołąbki. Dał jej ziarno, żeby je nakarmiła.

Aurelie

spytała czy ma je zjeść? i spojrzała na jego rękę w której miał kawałek pora

Rafael

Powiedział, że jest głópia i że ma nakarmć gołąbki. Ciemno było to nie widział, że to jednak nie ta obleśna gołębiara.

Aurelie

powiedziała,że gołębie się jej boją odkąd przychodziła tu ze swoim kotem.

Rafael

Powiedział, że przecież jej kota przejechał koń i powiedział że ładnie pachnie jak nigdy.

Aurelie

powiedziała,że zawsze tak pachnie i dziwne ,że jeszcze nie wywąchał tego nigdy.powiedziała,że nigdy nie miała konia co jedyne tylko kucynka pony.

Rafael

Wyjął komórke i posiecił.
- Omatko! Ałrel , sori wziąłem Cię za gołębia. Pfu za gołębiarke. - powiedział i uśmiechnął się szeroko

Aurelie

-gdybym była gołębiarą to już byś się nie zmieścił na tej ławce.powiem ci,że widziałam,że zamiast karmić gołębie sama zżera ich jedzenie.-uśmiechnęła się do niego i pokazała palcem na gruuubą kobietę.

Rafael

- Już jej nie daje karmidła dla gołębi - oburzył sie widząc fruwające sadełko gołębiarki - Teraz już wiem czmu chciała sie spotykać po ciemku Czuję sie oszukany - westchnął pochylając głowe

Aurelie

-tak mi przykro raflo-wymruczała.-nie przejmuj się ,mnie też naciągała.

Rafael

- Pobijmy ja - powiedzial, a w oku miał szatański błysk

Aurelie

-A może ona nie ma co jeść i dlatego nas oszukuje?A może gołębie nie mogą tak dużo jeść i robi to dla ich dobra?-zastanowiła się i oparła o oparcie

Rafael

- Myślisz, że powinniśmy jej pomóc? Kubić kromke chleba i wode? - zapytał marszcząc nosek - I mydło.