Sacre Coeur

Yves

- To ty, Lou.. - nie mógł sobie przypomnieć imienia. Ale ją znał, na pewno.

Louise.

-tak, to ja? - spojrzała na niego pytająco. a potem uderzyła się w czoło otwartą dłonią - ah, to ty.
objęła się ramionami. było jej niemiłosiernie zimno. wyjrzała za Yvesa. Bisquet siedział pod sklepem spożywczym po drugiej stronie ulicy.

Yves

- I kto to Bisquet, hm? - uśmiechnął się pogodnie, zaciągając papierosem. - Nie jest ci zimno? - zapytał, widząc jak obejmuje się za chude i blade ramiona.
Zawsze taki był.

Louise.

-mój kot - przestąpiła z nogi na nogę i zaczęła chuchać w dłonie - zimno. zimno jak cholera, ale kot mi uciekł. tam jest - wskazała na grubego rudego kocura siedzącego pod sklepem.

Yves

- Nie mam podejścia do zwierząt. Mam kurtkę. - dodał i nie czekając na jakąkolwiek reakcje okrył ją.
Cholera, zimno.

Louise.

-ale teraz tobie będzie zimno - zauważyła i oddała mu kurtkę. sama puściła się biegiem za kotem, któremu znudziło się siedzenie w miejscu. mało nie wpadła pod samochód! xd ale go złapała. no.

Yves

- Louise! - przypomniał sobie. - Zimno to mi się robi jak na ciebie patrzę. - dodał, czysto spontanicznie i owinął ją i kota szczelnie w kurtkę. A był to nie lada wyczyn, ponieważ nie lubił kotów. Delikatnie mówiąc. - Trafisz sama do domu? - zapytał.
Bo on nie z gatunku tych szybkich.

Louise.

-yhm - kiwnęła głową i uśmiechnęła się ah rezolutnie. bo młoda i pełna entuzjazmu była wiecznie. i nieśmiała. też.

Yves

- to dobrze. - roześmiał się. Wygrzebał z kieszeni papierek po gumie do żucia, zielonym orbicie i napisał numer komórki. - Odezwij się, to wpadnę po kurtkę. - podał jej kartkę.

Louise.

-na pewno - wspięła się na palce i pocałowała go w bliznę na policzku. akurat. ale jej nie zauważyła. nie teraz - do zobaczenia!

Yves

- Dobranoc, Lou. - zdrobnił jej imię i się uśmiechnął. Blizna się, jak zwykle w takich sytuacjach, uwydatniła. Powolnie, marznąc, poszedł do domu.

Louise.

praktycznie w podskokach poszła do domu. niech no tylko opowie Fransła o swoim nowym znajomym!

Esme

Usiadła na schodach przed kościołem. Lubiła tu przychodzić i rozmyślać nad egzystencją ludzkiego życia.

Rafael

Usiadł na schodach kilka stopni przed Esme. Odchylił głowę do tyłu by jego skacowany mózg mógł się lepiej dotlenić. W dłoni ściskał mini butelkę wodu minaralnej.

Esme

Odwróciła głowę. Zobaczyła butelkę wody, a później chłopaka.
- Daj pić. - powiedziała, bo chciało jej się pić. Strasznie.