Tante Marguerite

Lexie

Usiadła przy jednym z małych drewnianych stoliczków i ukryła się za bukietem białych róż. Lubiła czarne, ale nie mieli.

Quentin

Wszedł bo potrzebował kawy. Czarnej najlepiej. Kupiwszy kawę usiadł przy stoliku z białymi różami, nie widział ukrywającej się Lexie. xd

Lexie

Bawiła się popielniczką. Taką ładną w chińskie wzorki. A może japońskie. A że była niezdarą to paluszki jej sie osunęły i wysypała niewielką zawartość.
- Cholera jasna. - mruknęła przykrywając popiół konspiracyjnie białą serwetką.

Quentin

Przestraszył się i rozglądnął dookoła nie wiedział za bardzo kto powiedział cholera jasna.
- Jest tu ktoś? - zapytał, bardziej do popielniczki.

Lexie

Wychyliła jasny łepek znad róż.
- Cześć. - uśmiechnęła sie niewinnie jak nie ona.

Quentin

- Cześć. - powiedział, też się uśmiechnął nawet bo trudno nie uśmiechać się do takiej niewinnej dziewczyny!
- Jak masz na imię, nieznajoma?

Lexie

- Lexie - chciała mu podać dłoń, ale bała się, że znów coś przewróci więc tylko skinęła głową.

Quentin

- Quentin. - powiedział i machnął do niej ręką.
- Lubisz róże? - zapytał się.

Lexie

- Mhm ale tylko czarne. Reszta jest przereklamowana - powiedziała oglądając płatki róży - A Ty? - zapytała unosząc brew

Quentin

- Lubię kupować róże. Ale z pewnością nie dla siebie. - odpowiedział i spojrzał na białe róże.

Lexie

- A masz dla kogo kupować? - zapytała odchylając się na krześle i wyciągając przed siebie całkiem zgrabne nogi

Quentin

Najpierw spojrzał na jej zgrabne oczy, a potem przeniósł wzrok na jej oczy.
- Na razie nie mam. A ty masz od kogo dostawać róże? - zapytał spoglądając na nią.

Lexie

- Mhm. Od taty - uśmiechnęła się słodko i zamieszła łyżeczką w kubku kawy. Nie swoim. Jego. pomyliła kubki. Ups. Odsunęła szybko rękę i zalała sie rumieńcem. Oh co sie z nią dzieje?

Quentin

- Czy twój tata się obrazi jak kupię ci kwiaty? - zapytał uśmiechając się do niej. hihi.